اشعار

حال و هوای چشم ترت جور دیگری‌ست            ذکر قنوت هر سحرت جور دیگری‌ست

وقتی میان سجـده به مـعـراج می‌پَـری            پِی می برم که جنس پرت جور دیگری‌ست

حـتّی نـسیـم کـویِ تو هم اعـتراف کرد            عـطر بهـشتی گذرت جور دیگری‌ست

در سامـرا هـمیـشه زیـارت لذیذ هست            طعم زیارت سحـرت جور دیگری‌ست

هادی‌تـرین چـراغ هـدایت کلام توست            نور چراغ شعله ورت جور دیگری‌ست

این جامعه ز "جامعه" ات رُشد کرده است            محصول کِشت پر ثمرت جور دیگری‌ست

درنــدگـان کــنــار تـو آرام مـی‌شــونـد            بر روی قلب ها اثرت جور دیگری‌ست

اربـاب‌هـای مـا هـمـگـی با سـخـاوتـنـد            امّا عـنـایت پـدرت جـور دیـگـری‌ست

کشکول چـشم‌های مرا پر ز اشک کن            حال گدای پُشت درت جور دیگری‌ست

زهـری رسید و شمع وجـود تو آب شد            سوسوی نور مختصرت جور دیگری‌ست

دیگر گُمان کنم جگری هم نمانده چون            خون لخته‌های دور و برت جور دیگری‌ست

او دیده دست و پا زدنت کنج حجره را            آه دمـا دم پــسـرت جـور دیـگـری‌سـت

شُکـر خـدا سـر از بـدن تـو جـدا نـشـد

شُکـر خـدا کـفـن به تنت « بـوریا» نشد

شکـر خدا به پیـرهـنت نیزه‌ای نخـورد            شکر خـدا که بر بدنت نیزه‌ای نخـورد

پیشانی تو سنگ و عصایی ندیده است            آقا! دو پلک شب شکنت نیزه‌ای نخورد

تو دست و پا زدی نه ولی زیر دست و پا            بال تو وقـت پـر زدنت نیـزه‌ای نخورد

شکر خـدا که دور و بر تو سـنان نبود            شکر خدا که بر دهنت نیـزه‌ای نخورد

عـمـامـه و عـبای تو سـهـم عـدو نـشـد

با سُـمِّ اسب پـیکـر تو زیـر و رو نـشد

ذرّه‌ای از خاک پای حضرتش شد آفتاب            ماه از شرم جمالش زد به روی خود نقاب

گل بدون مهر او خار است، اما عکس آن            شک ندارم حُبّ او از خار می‌گیرد گلاب

جامعه از هر فـراز جامعه سیراب شد            بند بندش شد برای عاشقان فصل الخطاب

شد گدای سامرا معروف از این حیث که            هرکسی شد سائل او می‌شود عالی جناب

او عـلی چهارم است و هادی راه همه            او برای دلبـری از عارفان شد انتخاب

وقت و بی‌وقت از میان خانه او را بی‌دلیل            ظالـمـانه بـارهـا بـردنـد مثـل بـوتـراب

فرق دارد روضه با روضه ولی اینبار هم            حضرت معصوم را بردند در بزم شراب

می تعـارف کرد آن نامـرد بر آقای ما            از خجالت پیش آقا شد شراب آن لحظه آب

سینه‌ات از کینۀ زهری کشنده شعله‌ور            از نفس افتادی و کم کم، کمانی شد کمر

سامرا آهی کشید و پیکرت را بوسه زد            مضطر و صاحب عزا شد «جامعه» از این خبر

ساحتِ پیشانی‌ات را تب احاطه کرده بود            چیره می‌شد بر تنت هر لحظه دردی بیشتر

بی‌هـوا دردِ بدی پیـچـید در پهـلوی تو            داغِ مادر زنده شد! ای وای از دیوار و در

کاش مثل مجتبی، خواهر کنارت داشتی            تا که می‌شد با نگاهش ناله‌هایت مختصر

زهر؛ ذره ذره دیدِ چشم‌هایت را گرفت            بر زمین انداختَت سرگیجه‌هایِ مستمر

حنجرت می‌سوخت! شد لب‌های خشکت ناتوان            »وا حسینم» گفتی و افتاد آتش در جگر

روضه‌خوانِ جدّ عطشانت شدی در احتضار            پاک کردی اشک را از گوشۀ چشمانِ تر!

ای توتیای حور و مَلَک خاک پای تو            ای بهـتر از بهشت برین سامـرای تو

تنهـا نه سامـرا، نه زمین و اهـالی‌اش            هفت آسمـان نـشـسته به زیر لوای تو

خـورشـیـد ذرّه‌وار دم صبـح می‌رسـد            در پیـشگـاه حـضرت گـنـبد طلای تو

هر چـند از بهـشت فـراوان شـنـیده‌ایم            ما را بس‌است گوشۀ صحن ‌وسرای تو

از هرچه هست و نیست دگر بی‌نیاز شد            دست کسی که مرتـبه‌ای شد گـدای تو

تکـبـیر گـفته است هـزاران هزار بار            آن که شنیده «جامعه» را با صدای تو

تـفـتـیـش منـزل تو و تـبـعـیـدِ آن‌چنان            یک پرده بود از آن همه درد و بلای تو

ای خـانۀ تو عـرش خداوند ذوالجـلال            کِی کاروان‌سرای گداهاست جای تو؟

فـریاد وامـصیبت مـا تا به شـام رفـت            یعنی کـشیده شد به کجـا ماجـرای تو؟

توهین دلـقکی به تو در مجلس شراب            مـا را نـشانـده تا به ابـد در عـزای تو

از بس که با حسین دلت ارتباط داشت            شد حُـجـرۀ تو آخـر سـر کـربـلای تو

با اینکه در دیـار غـریبی شدی شهـید            کاری نـداشت دست کسی با ردای تو

دیگر هـزار و نهصد و پنجـاه تا نـبود            زخـم دهان گُشاده روی عـضوهای تو

شکـر خدا که در بَـرِ جـسم مـطهـرت            سیـلی نـخـورد دخـتـر درد آشـنـای تو

زهری که پا گذاشته بر روی هر پرش            بسمل نموده، مثل گـلی کرده پـرپرش

بغضی که روی داغ دلش چنگ می‌کشد            ایـفا نموده روی گـلـو نقـش خـنجـرش

از نسل نـور و آیۀ تطهـیر بود و کرد            یک بی‌حیا شراب تعارف به محضرش

گریان داغ حـضرت سجاد و قـبر بود            می‌دیـد قـبـر کـنـدۀ خود در بـرابـرش

شکر خدا که گل پسرش بعد خـنجری            بوسه نمی زند روی رگ های حنجرش

در یـورش شبانه به کـاشانه‌اش کـسی            با کعب نی نکرده تعرض به خواهرش

از ظلم و کینه های عدو پژمرده شد ولی            سیلی کسی به کوچه نزد روی همسرش

شکر خدا که صحبت غـارت نـبوده و            از دخـترش نرفـته به تاراج زیـورش

شکر خـدا که شـمر نیامـد به قـتـلـگـاه            ننشست روی سینه جلـو چشم مادرش

شکـر خـدا سـر از تـن آقـا جـدا نـشـد            شکر خـدا نـرفـته روی نیـزه‌ها سرش

تـاریک بـود دور و بـرت ایـهـا الـنـقی            سـویی نـداشت چـشـم تـرت ایها النـقی

خون می‌گریست بر تو و بر حال و روز تو            چـشـم مـلائـک و پـسـرت ایهـاالـنـقـی

زهرِ ستم چه کرد به جان تو ای غریب            خـون می‌چکـیـد از جـگـرت ایهاالنقی

یک تن نـبود حـامیِ تو در تـمام شهـر            تـا شـد ز غـربـتـت کـمـرت ایها النـقی

از زحمتی که زهر به جسم تو داده بود            شـد ارغـوانی بـال و پـرت ایهـا النـقی

طـفـل تو بـود شاهـد جان دادنت، ولی            آتـش گـرفت بـرگ و بـرت ایهـاالنـقی

لب تشنه بودی و به لبت ذکر یا حسین            این سان گـذشت هر سحـرت ایها النقی

عـمری به یـادِ جَـدِ غـریبت گـریـستی            تا بـود هـمیـشه در نـظـرت ایهـاالنـقی

گرچه غـریب بودی و تـنها و بی‌سپـه            خـولـی نـبـود هـمـسـفـرت ایـهـاالـنـقی

شکـر خدا که نیـزه نشد مـرکب سرت            بر خـاک حـجـره ماند سرت ایها النقی

خـواهـر نـبود تا که ببـیـنـد غـم تـو را            از زخـم هـم نـبـود اثـرت ایـهـا الـنـقی

شکر خدا به حجرۀ تو یک حصیر بود            جَـدِ تو بینِ نیـزه و شمـشیر اسـیر بود

در غربت این شهر چون جانت فدا شد            شـرمـنـدگی از تو نـصیـب سامـرا شد

این خاک اگر تا حال سُرِّ مَنْ رَأیٰ بود            بعـد از عـروجت تا ابد دار الـعـزا شد

بـــودی عــلــی ســـوّم آل عــلــی کــه            در حقّ تو مـثـل عـلی خـیلی جـفـا شد

نفرین بی‌پایان بر آن رذلی که از بغض            راضی به قـتل دوّمـین ابن الـرّضا شد

یک نیمه‌شب از خانه بیرونت کشیدند            طوری که ماه از شرم تو قدّش دوتا شد

پای بـرهـنه پـشـت مرکـب می‌دویـدی            خـار از ادب پیـش قـدم‌هـای تو پـا شد

وقتی به بـزم می تو را با جـور بُردند            زهــرا دوبـاره نــالـه‌اش واویـلـتـا شـد

شکر خدا ناموست آن شب در امان بود            بـا آن که با جـور عـدو از تو جـدا شد

امّـا مـدیـنـه داسـتـان آنـگـونـه شـد که            شـرمـنـدۀ بـانـوی خـانه مـرتـضی شد

روضه چرا از جای دیگر سر در آورد؟            با اینکه آتش از هـمان کوچه به پا شد

وقـتـی کـه دیـدی داخـل بـزم شـرابـی            اشـکـت روان از غُـصّـۀ شـام‌ بـلا شد

در دست آن نـامـرد دیـدی جام می را            تازه گـریزِ روضـه‌ات طـشت طلا شد

یک جـمله می‌گـویم دگر طاقـت ندارم            شاید کـمی از حـقّ این روضه ادا شد

آنجا که چوب خیزران با رفت و برگشت            دُرّ از دهـان شاه ما انداخت در طشت

میان شهـرِ غـریـبی که آشـنایی نیست            برای ماندنِ مردی غریب، جایی نیست

شـبـیه گـیـسوی بی‌شـانـه در بیـابـانی            گره به کار بیافـتد؛ گره‌گـشایی نیست

نفس نفس زدنش گوشۀ قفس سخت است            پرنـده‌ای که برای پرش هوایی نیست

سکـوت، هـمـدمِ فریاد، می‌شود وقتی            که گوش‌ها کَر و در شهر، همصدایی نیست

برای درد، زمـانی که نیست درمـانی            به غیرِ زهرِ جگرخوارها دوایی نیست

دوباره مردِ خدا می‌رود به بزمِ شراب            چرا که دور و برش مردِ باخدایی نیست

شـبـیه روضـۀ بـزمِ حـرامِ شـام، ولی            مـیانِ تـشتِ طلایی سرِ جـدایی نیست

هزار مرتبه شکرِ خـدا در این مجلس            عیالِ بی‌سپری؛ چشمِ بی‌حیایی نیست

هزار شکر خدا را که حرفِ مفتِ «کنیز«            و قـیمتـش؛ به لبِ سکۀ طلایی نیست

میان حـجـره‌اش افـتاد، از نـفـس؛ اما            به جسمِ باکـفـنش جای ردّ پایی نیست

نور تو، روح مرا منزل به منزل می‌برد            کشتی افتاده در گِل را به ساحل می‌برد

مرد صحرایی و با تو شوق باران همسفر            بوی بارانت مرا منزل به منزل می‌برد

عاقل و دیوانه محکوم‌اند، آری چشم تو            هم ز مجنون می‌برد دل، هم زِ عاقل می‌برد

»اهل‌بیت نور» هستید، «آسمان وحی» ها!            »جامعه» ما را به شرح این فضائل می‌برد

ای حبیب غربت تو حضرت عبدالعظیم            شهر ری با اذن تو از کربلا دل می‌برد

مجلسی که یاد شام انداخت اندوه تو را            گاه سوی طشت و گاهی سوی محمل می‌برد

کربلا، ظهر عطش، گودال سرخ قتلگاه            اشک‌هایت عشق را تا آن مراحل می‌برد

در دل نـگـذار این همه داغ عـلنی را            پنهان نکن از ما غم دور از وطنی را

این شعر مرا کـشت، چه بـاید بنـویسم            خـورشـید شب مـکـه و مـاه مدنی را؟

تا کـی به لـبـانت زده‌ای قفـل نـگـفتن؟            صبـر تو به هم ریخـته دنـیای دنی را

ای مـاه دهـم! پیـش تو آورده‌ام امشب            در هـاله‌ای از بُهت، دلی سوخـتنی را

آن‌ها که جگـرسوخـتـۀ سامره هـستـند            بــایـد بــشـنـاسـنـد گـدایــان غــنـی را

آن‌قـدر دل سـوخـتـۀ پـشت حـصـارت            خـون کـرد دل عـبدالعـظـیم حسنی را

آن‌قدر که آتش شد و رِی سوخت برایت            آن‌قدر که خـون کرد عـقـیق یـمنی را

دشمن به خیال غلط خویش کشیده‌ست            دور و بر خـورشید، شبی اهـرمنی را

اما چه گـمان برده که داده‌ست خدایت            مانـند عـلـی بـازوی لـشکـرشکـنی را

ای عـطر دل‌آرای نـماز شبت از دور            تــا سـامــره آورده اویـس قــرنــی را

واکـن لب نـورانی خـود را و بیامـوز            با جامعـه در جامعه شیـرین‌سخنی را

بگـذار سـهـیـم غـم پـنهـان تـو بـاشـیـم            نگـذار به دل این هـمه داغ عـلـنی را

سامرا، امشب مدینه می‌شود مهمان تو            آسـمان‌ها اشک می‌بـارند بر دامـان تو

شمع روشن می‌کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک، می‌شوید تن سوزان تو

ای حـصار آفتاب، ای آسمان در قفـس            یوسفت را می‌بـرند از گوشۀ زندان تو

گریه کن، خواندند در بزم خدا شعر شراب            گـریه کن، آتش گـرفـته سیـنۀ قـرآن تو

چاک زن پیراهن صبرت، مگر روشن شود            در غـبـار چـشـم‌هـا، آئـیـنـۀ پـنهـان تـو

دست و پایت سرد شد اما سراپای تو سوخت            رو به سمت قبله کن، پرواز کرده جان تو

می‌رسد از راه، مـاهِ مرتضا ماهِ رجب           فصلِ شادابی‌ست این شهرِ خدا ماهِ رجب

غافل و غمگین نشو بابُ الکرامت باز شد           بر گنهکاران بُود بابُ الرجا، ماهِ رجب

اهلِ شبهـای مناجـاتی پُر از آتش شوید           می‌برد از بین هر جرم و خطا ماهِ رجب

» یا مَن اَرجُوهُ لکُـلِّ الخَیر» را آغاز کن           خیر بر ما می‌دهد شیرِ خـدا مـاهِ رجب

بنـدگی کـن با تـمـامیِّ وجـودت بـا وفـا

تا که محـسوبت کـنـند آئـیـنه‌ای آئینه‌ها

اوّلین روزِ رجب، میلادِ مسعودِ ولی‌ست           باقرِ عـلمِ پیـمبـر نـورِ چشمانِ نـبی‌ست

اوّلِ ماهِ رجب خـیرِ کـثـیرِ اعـظم است           چون شبِ میلادِ فرزندِ گهربارِ علی‌ست

زینتِ سجّاده‌ها مشعـوف شد از دیدنش           هاله‌ای از نور دارد چهره‌اش نورِ جلی‌ست

با وجـودِ پـنـجـمـین دُردانـۀ خیـرالـنـسا           مذهبِ شیعه طراوت دارد و خیلی غنی‌ست

عاشقی کردم به عشقِ پنجمین دلدارِ عشق

در پناهِ حضرت باقر شوم غمخوارِ عشق

آمد و روشن شده چشمانِ زیبای حسین           آمـد و شـد امـتـدادِ خـطِّ والای حـسـیـن

آمـد و شد زینتِ دامـانِ زین الـعـابـدین           آمد و خوشحال شد روی دل آرای حسین

آمد و با دانشِ بی‌حدّ و حصرش می‌کند           بر همه تشریح فضلِ همچو دریای حسین

بعدِ بابایش یـقـین دارم که پایش می‌نهد           بی‌بـرو برگـرد جـای ردِّ پاهـای حسین

خطبه خوانی می‌کند در کودکی در شهرِ شام

می‌کند زینب بر این آقـا تمـاماً، احترام

آمده آنکس که علمش برترینِ علم‌هاست           سینه‌اش مملوِ از عشق و عنایاتِ خداست

آمده آنکس که پیغمبر سلامش کرده است           آمده آنکس که قابِ عکسِ روی مصطفاست

نامِ زیبایش محـمّد از نـژادِ حـیدر است           در شجاعت سیبِ دو نیمِ علیِ مرتضاست

فاش می‌گـویم امامِ پـنجـمیـن آقای نـور           با احادیثش ز کارِ هرکسی عقده‌گشاست

باقـرِ عـلـمِ نـبی اوجِ کـراماتِ خـداست

پنجمین آئینه‌دارِ حضرت خیر النساست

با پـوزش از مقـامِ تو، یا باقـرالعـلوم            آرم سـخـن به‌نـام تـو، یا بـاقـرالعـلوم

گـفـتـا نَـبـی سـلام تو، یا باقـرالعـلـوم            وین بس به احـترام تو، یا باقرالعـلوم

ای نام تو محـمَّد و خـوی تو احـمدی

ایـثـار دَر گـهـت، صلـوات محـمّـَدی

ای روشن از جمالِ تو افلاک، چون زمین            حاکمِ به ممکـناتی و بر عالِمی نگین

مشمول رحمت تو هم‌آن باشد و هم‌این            تو پنجمین امامی و معـصوم هـفتمین

سیمای تو که مَطلَعُ‌الاَنوار سرمدی‌ست

آئـیـنـۀ کـمـال و جـمـال محـمَّـدی‌ست

ای سر نهـاده خلـق به طـوق ارادتت            لطف و کرم سجیّت و جود است عادتت

مِـهــر فــلـک پـدیـدۀ نــور سـیـادتـت            مــاه رجـب طـلــیـعــۀ روز ولادتـت

ماهی که باب لطف خدا، باز می‌شود

با سـال‌روز جـشنِ تو، آغـاز می‌شود

ای باغ فَرّ و دینِ نبی را تو فـرودین            هم آسـمـان شـرعی و هم آفـتاب دین

زیـنت‌فَـزای انـجـمـن زیـن‌الـعـابـدین            چـشم و چـراغ محفل مولای ساجدین

بر دو امـام ذات شـریف تو مُـنـتـسب

کَاندر ائمه نیست کسی را چنین نسب

آوازۀ عــدالـت و وجـدان، نــدای تـو            پیک امـید بخـش بـشر شد صدای تو

در عـلم و دین نـوابغ عـالم، گدای تو            ای جدّ و مـادر و پـدر من، فـدای تو

یک جدّ تو حسین و حسن جدّ دیگرت

خوانند سبط خویش، دو سبط پیمبرت

ای در کتاب حق به مَـدیحت کـلام‌ها            از ما به حضرتت صلوات و سلام‌ها

پـیـدا ز نـسـل پـاک تـو آمـد امــام‌هـا            پـروردگـان مـکـتب عِـلـمت هـشام‌ها

هر یک به علم خویش خردپرور عموم

از یُـمـن دانـش تو، شکـافـنـدۀ عـلـوم

ای رونق از تو منبر و محراب یافته            عـلـم تـو ذره‌هـای اتــم را شـکـافـتـه

دردا کـسـی بـه ایـدۀ تــو ره نـیـافـتـه            از اینکـه آفـتـاب بـه قـبـر تـو تـافـتـه

خـونـاب غـم ز دیــدۀ افـراد مـی‌رود

با اینکه ایـده‌هـای تو بـر بـاد می‌رود

ای مـعـنـی نـمـاز بــیـا و نـمــاز کـن            روی نــیـاز بـر در آن بـی‌نـیـاز کـن

دسـتی برای عـرض تـمـنّـا دراز کن            روح دعا تویی، به دعا لب تو باز کن

زانفاس خود به پیکر ایمان حیات بخش

اسلام را ز چنگ حوادث نجات بخش

من کـیستم که وصل تو را آرزو کنم            زین کمترم که با تو دمی گـفتگو کنم

امـا دقـایـقی که به سـوی تو رو کـنم            از خاک دَرگـهـت طـلـب آبـرو کـنـم

هـر چـند رو سـیـاه ولی من مـوّحـدم

مـدّاح اهـل‌بیت، غـلامـت «مـؤیّـدم»

بال خود را پهن كرده بر زمین روح الامین            تا شود فرش حریم قُدسِ زین العابدین
اوّل مـاه رجـب دنیای ما زیـباتر است            چونكه ماه دیگری پا می‌گذارد بر زمین

"یامحمّد"در شروعش،"یا نبی"در آخرش            نیست بیخود شد رجب، ماه امیرالمؤمنین
فاطمه بِنتُ الحَسن درخانۀ إبنُ الحُسین            كودكی آورده از هرحیث بی‌مِثل و قرین
آن چنان دارد شباهـت با رسول الله كه            می‌شود او را بخـوانم رَحـمةٌ للعـالَمین
خاك جای خود، ببین افلاك هم روشن شده            بسكه نورانی‌ست این خورشید هستی آفرین
تا بگردند آسمانی‌ها به گردش هفت بار            می‌برند این كعبه را با شوق تا عرش بَرین
كوری چشمانِ شورِ خیلِ اصحابُ الشِّمال            روز میلادش عجب شادند اصحابُ الیمین
عـیـدی امروز ما را، یا عـلی اكبر بده            لحظه‌ای كه بر تو می‌گوید عمو این نازنین
"دیدنی"یعنی تبسّم كردن او بر حُسـین            دیـدنی‌تر، سجـدۀ شُكـرِ امام السّاجـدین
پنج تن را گِرد گهواره به چشم باطنش            در میان حجـره می‌بـیـند امام پنجـمین
هفتمین معصوم آمد، هفتمین باراست كه            دست حق بی‌پرده بیرون آمده از آستین
عقل عالم پیش عقل حضرتش جهل عظیم            عـلم خـلق الله پیش دانش او شرمگـین
باقـر عـلم نـبـیـین شُهرت عـامش بُـوَد            این مُحمّد هم، كریم است و حَلیم است و اَمین
ظاهـراً شد قاتل او زین آغـشته به سَم            باطناً كُشتش غم سلطان مَقطوعُ الوَتین

آفـتـاب بن عـلـی بن حـسـيـن بن عـلی            راوی نــور، شـكـافــنـدۀ عــلــم ازلـی

مـادرش آيـنه، فـرزند فـرستادۀ عـشق            بـنـدۀ خـوب خـداونـد، خــداونـد جـلـی

آدم و جنّ و ملَك پيـش تو زانو زده‌اند            خانۀ كـوچك تو با دو سه ديـوار گِـلی

هـمه سُبـحـانـكَ لا عـلـمَ لَـنـا می‌گویند            گـاهِ تـفــســيـر تـو از آيــۀ الله و ولـی

ناگهان روز الست از همه پرسيد خدا            دوست داريد علی را؟ همه گـفتند بلی

شعـر من جـابر عـبـدالله انـصاری شد            كه سلامی بـرسانـد به تو با تـنگ‌دلی

دل ویـرانـم امشب آبـاد است            لحـظۀ با شـکـوهِ مـیلاد است
پـنـجـمـیـن مـاه آسـمـانِ نـبـی            نـور چـشم امـام سـجـاد است

شده امشب پدر بزرگ ارباب            بیـشتر قلب فاطـمه شاد است
سائلان لحـظه لحـظه می‌آیـند            بسکه حاجت به این و آن داده است
شعـر لالایـی‌اش شبانگـاهـان            با نسیم است و نغمۀ باد است
معـنیِ حکـمت و نجوم رسید
حـضرت باقـرالعـلـوم رسـیـد
بــرکـت ســفــرۂ رجـب آمــد            شـهـد و شـیـریـنی رطب آمد
نور در نور، سیرتش علوی‌ست            حـضرتِ مـرتضی نسب آمـد
دشمنش لحظۀ مناظـره باخت            در دلش کـینـه و غـضب آمد
مثل دلسـوزیِ عـمو حـسنـش            رفت و با خـنده روی لب آمد
بسکه پیـمـانـه را لـبالـب کرد            سائلش روز رفت و شب آمد
سرِ این سفره می‌شوم حاضر
بـا عـنـایـاتِ حـضـرت بـاقـر
قــلــم آمــادۂ نــوشــتــن شــد            وقت وصفش زبانم الکـن شد
شد مـحـمـد بـرای پـنـج تن و            نـورِ چـشـم چـهـارده تـن شـد
باز هم یک حدیثِ عالی گفت            باز هم چشم شیعه روشن شد
لحن گرم تـلاوتش یک عـمر            دلبری کرد و صاحبِ فن شد
کارِ هر روز من شده مدحش            شـافـع روز مـحـشـر من شـد
بــایـد آوایِ بـر لـبـش بــاشـم
دانـش آمـوزِ مکـتـبـش بـاشـم
مکـتـبش حـیدری‌ست بسم الله            از خـیـانت بـری‌ست بسم الله
مکـتـبش بـیـعـتی‌ست جـانـانه            فـاطـمه محـوری‌ست بسم الله
عِـلم او با عـمل گره خـورده            عـلـمِ نـام آوری‌ست بـسـم الله
بـا ولایت پـیِ شـهـادت بـاش            در صدف گوهری‌ست بسم الله
مکـتـبش مـردِ مرد می‌طـلـبد            حرفِ پیـغـمـبری‌ست بسم الله
پـیـروانِ دو عـالـم افــروزیـم
درس روشنگری می‌آموزیم!

یک لحظه هم از غیب، نگاه تو جدا نیست           این دانش بی‌حد مگر از سوی خدا نیست

در محضر تو پاسخ هر عالم و عارف           جز آیۀ « سُبحانَکَ لا عِـلمَ لَنا» نیست

هر تیر نگاهت به هدف می‌خورد آری           در ترکش چشمان تو یک تیر خطا نیست

تا اینکه سلامی برساند به تو از عـشق           جابر همۀ عـمـر دلش در نگـرانی‌ست

از لـطـف احـادیث و تـفـاسـیـر بـلـندت           در دین خدا تا به ابد شبـهـه روا نیست

یک عمر گذشته ست ولی خاطر پاکت           یک لحظه جدا از سفر کرب و بلا نیست

هنگام اذان است و چه رؤیای قـشنگی           در صحن تو اینقدر شلوغ است که جا نیست

بـگـو به نـور که مـاه تـمـام آمده است            که صـبـح آمد و پـایان شام آمده است
بـرای شیـعـه دوبـاره امـام آمـده است            خـدای فـقه و حدیث و کلام آمده است

امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

پدر حـسینی و مادر سلالۀ حسن است            اویس وار زمین در هوای او قرن است
غـلام خـانۀ او بودن آرزوی من است            تــجـسّــم هـمــۀ احــتــرام آمـده اسـت
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

سراسر از برکات خدا پُر است زمین            اگر که در صدف آسمان دُر است زمین
به نور اوست که گرم تبلور است زمین            دوباره رحمتی از جنس عام آمده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

دمـیـده اسـت بـه دنــیــا دم خــدا دادی            بـه هـر خـرابـه رسـیـده هـوای آبـادی
هزار شکر خـدا را که خـوب استادی            برای این همه شاگـرد خـام آمده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

چـقدر در وجـنـاتـش خدا نمایان است            اسیـر جـذبۀ او کـافـر و مسلمان است
رسیـده آن که امـیـد گـناهکـاران است            دوباره بـوی عـلی بر مشام آمده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

دل از تمام جهـان برده است لبخـندش            فقط نه خلق که دل برده از خداوندش
به داروی گـل لبخـندهای چون قـندش            به درد هـای هـمـه الـتـیـام آمـده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

رسیده است امامی که نافذ است و بصیر            نکرده حرف خدا را به رأی خود تفسیر
نـمـی‌شـود بـه کـلام بـنـی‌امـیـه اسـیـر            بـرای مـذهـب شیـعـه قـوام آمده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

به حـکـم آیـۀ تـطـهـیـر پـاک یعنی او            که پنـجـمیـن گُـهـر تـابـنـاک یعـنی او
برای سنـجـش ایـمـان ملاک یعـنی او            مـلاک حـد حـلال و حـرام آمـده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

به علم و حلم و تمام فضائلش صلوات            به جلوه‌های پیمـبر خصائلش صلوات
به نور چهرۀ چون ماهِ کاملش صلوات            که مـوعـد صلـوات و سلام آمده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

گـروهی از سـخـنان خـدا جـدا شده‌اند            که در تـوهّـم خـود نـائب خـدا شـده‌اند
چه رازهای دروغی که برملا شده‌اند            که آفـتـاب هـمـه روی بـام آمـده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

همان که وقت جسارت حضور خواهد داشت            که در مسیر اسارت حضور خواهد داشت
زمان کشتن و غارت حضور خواهد داشت            بیـا که راوی غـم‌های شـام آمـده است
امـام بـاقـر عـلـیه الـسـلام آمـده اسـت

خـدا کـند که شب انـتـظـار سر بـرسد            سـپـیده سـر بـزنـد، نوبت سحـر برسد
خدا کند که به زودی همین خبر برسد :            به صف شـویـد دم انـتـقـام آمـده است
امام مـهـدی عـلـیه الـسـلام آمـده است

خالق از خلقت تو قصد گل افشانی داشت؟            یا به بیت الازل از عشق تو، مهمانی داشت؟!

عرش چون فرش ز لولاک به وجد آمده بود            جسم افلاک، ز فیض قدمت، جانی داشت!

سیب سرخی که پدر از گل رخسار تو چید            از ازل رایحۀ رحـمت رحـمانی داشت

تا ابد سلـسلۀ عـزّت عـترت باقی است            خاندانت چو علی سلسله جنبانی داشت

تـو گـلِ سـرسـبـدِ بـاغِ وجـودی زهــرا            باغ سرسبزِ وجود از تو گلستانی داشت

حق ز آرایۀ حُسنت، غزلی تازه سرود            در شب شعر ازل، میل غزلخوانی داشت!

کرد حک نقش تو بر لوح سپید ملکوت            رنگِ بی‌رنگیِ خود را به تو ارزانی داشت!

عکس روی تو در آئیـنۀ خورشید افتاد            که از آن روز زمین، صبح درخشانی داشت

ملک از حُسن کلامت، ملکوتی شده بود            بیت بیتِ سخنت، نفحۀ روحانی داشت

برق آن نور منیری که ز کـوثر تابید؛            آسمان را شب میلاد تو نـورانی داشت

تا به این ظلمت شب‌های زمین خو نکنیم            ماه در پیشِ رخت، آینه‌گردانی داشت!

داس در دست، خزان می‌رسد ای یاسِ جوان            گلِ بی‌خارِ گلستان، چه زمستانی داشت؟!

شب شبِ عشق، شب نـور شـبی بالاتر            شـبـی از صبـح مـلاقـاتِ خـدا زیـبـاتر

از دلِ عـرش شبِ حـادثه پیـغـام رسید            حاصلِ سیبِ بهشتی به سرانجام رسید

جبرئیل آمده پیداست که او خوش خبر است            کوثر آورده و یا سورۀ قدری دگر است

آمد از عرش که نازل بکـند کـوثـر را            ســورۀ آمــدنِ مــادرِ پــیــغــمــبــر را

یا محـمـد غـم دورانِ یـتـیـمـی سر شـد            ابتر آن است که محروم از این کوثر شد

هرچه خیر است در عالم همه دادیم به تو            غـم به دل راه نده فـاطـمه دادیـم به تو

فاطمه کیست که اسرار به او گفته شده            تــوبـۀ آدم از ایـن نـام پـذیـرفـتـه شـده

سوره‌ها بی‌نفـسِ فاطمه تفـسیر نداشت            یا اگر داشت دگـر آیـۀ تطـهـیر نداشت

برکت اوست که اسلام دوام آورده ست            کیست جز او که به دنیا دو امام آورده‌ست!

نسل در نسل علی نورِ امامت با اوست            صحنه گردانیِ فردایِ قیامت با اوست

او که از آسـیه و مـریم و حوا سر بود            دستـش آئـیـنه‌ای از بوسۀ پیـغـمبر بود

به خدا می‌رسد آن راه که در پیش گرفت            عالمی را خبرِ رختِ عروسیش گرفت

او که آزاد شـود بـنـده زِ گـردنـبـنـدش            در صف حشر شفاعت بکـند لبخـندش

به فـقـیـران و اسـیران برسد افـطارش            و به فریـادِ دلِ مـا «فَـتـمَتْ مِنْ نَارش»

هر کجا او بـرود، نـور و حـیا آنجایـند            در تمـاشـایِ حـجـابش همه نـابـیـنـایـند

بر بلـندایِ یـقـیـنـش دلِ شک می‌سوزد            سـر سـجـادۀ او بـالِ مـلـک مـی‌سـوزد

عرش را هر شب از عطرِ نفسش پُر می‌کرد            به نـمـازش که خـداوند تـفاخر می‌کرد

خشت بر خشت اگر خانۀ او از گل بود            در جهازش ولی از عشق هزاران دل بود

خانه‌ای را که نیامد به جهان تکرارش            غـرقِ تـسبـیح خـدا بود در و دیـوارش

خانه‌ای را که ملک سجده به بامش می‌کرد            مصطفی اول هر صبح سلامش می‌کرد

تـشـنـه لـب آمـده‌ام تا که به دریا بـرسـم            همه را گـفتم و گفـتم که به اینجا برسم

احـتـرام دلِ زهـرا به هـمه واجـب بود            او فـقـط کـفـو عـلی ابن ابـیـطـالب بود

فاطمه کیست، نه افسانه و نه آمال است            این همه فیض فقط حاصل هجده سال است

ظلمت کفر از این نور به تشویش گذشت            فاطمه در ره مـولا زِ جوانـیش گذشت

او جوان بود ولی پیـر خـرد در بنـدش            گـشـته‌ام نـیست نـگـردیـد پی مانـنـدش

آن زمان که همه پیران به ره کج رفتن            و به بی‌راهه به جـای سفـرِ حج رفـتن

یک جوان بود که جبرانِ خطای همه بود            یک نفر پای علی ماند که او فاطمه بود

مثلِ زهرا کسی اینقدر دلش محکم نیست            انقـلابی‌تر از او در هـمۀ عـالـم نیست

چهارده قرن گذشته‌ست از این دست به ما            انقلابی که به پا کرد، رسیده ست به ما

این چهل سال دمی راه به ما بسته نشد            فاطمه لحظه‌ای از گفتنِ حق خسته نشد

مؤمن آن است که در عشق حماسی باشد            خـنـده و گـریـۀ عـشـاق سـیـاسـی باشد

انقلاب از پی تجدید نظر هرگز نیست            غیر خونِ شهدا هیچ خطی قرمز نیست

خونِ اولادِ علی در رگ ایرانی‌هاست            کشورِ فـاطـمه لـبریـزِ سلـیـمانی‌هاست

این مسیری‌ست که در پیشِ نگاهِ همه است            حاج قاسم شدن از پیرویِ فاطمه است

نوبتِ نـسلِ جـوان است نفـس تازه کند            خـویش را در همه آفـاق پُـر آوازه کند

عرصه هر بار که شد تنگ جوان‌ها بودن            مغـز فـرمانـدهی جـنگ جوان‌ها بودن

همچنان سبز و برومند جوان‌ها هستند            عـده‌ای نیـز بـبـیـنـنـد جـوان‌ها هـستـند

طی این مرحله از راه توان می‌خواهد            بارِ مسئـولیت امروز جوان می‌خـواهد

بـرگِ رأیِ تو اگـر زینت ایـران بـاشد            مجلس ما پس از این مجلسِ خوبان باشد

فاطـمه آمد و الـگـویِ جـوان داد به ما            او جـلـودار شـد و راه نـشان داد به ما

ما در این راه مسیری به خدا می‌جوئیم            آخرین بیت زِ دلـتـنگیِ خود می‌گـوئیم

عمرِ ما رفت بگو فرصت دیدار کجاست            ای نسـیـم سـحـر آرام‌گه یـار کجـاست